Τρεις στάσεις για το φεγγάρι

Πανσέληνος

Πόσο θα ΄θελα να χλευάσω
τ΄ ολόγιομο φεγγάρι!
Κι όμως με πληγώνει!
Άκουσ’ αυτό το μικρό σπάραγμα!
Δες! Βλέπω ακόμα απ' το φεγγίτη
της τσιμεντένιας φυλακής μου…
Πόσο με πληγώνει αλήθεια!
Θα 'θελα να το χαρακώσω με μαχαίρι
καθώς θα ύψωνα το χέρι μου
στα μαύρα σπλάχνα της νύχτας…
Να σταλάξουν πόνοι κι ελπίδες
των Άλλων!
Όλων!
Κι ύστερα να πω,
τι όμορφα σπαράζει δίπλα η αστροφεγγιά!

Ημισέληνος

Απόψε θα κοιμηθώ σε μια αιώρα…
Υπάρχει ακόμα μια λεπτή φλούδα φεγγαριού
π’ αντιστάθηκε στη σκοτεινιά…
Εκεί θα στρώσω, τ’ αποφάσισα!
Θέλω να δω
πως στροβιλίζονται τα όνειρα στον ουρανό
πως πλέκονται σα χαμένες προσευχές…
Εκεί θα στρώσω είπα!
Τ’ αποφάσισα!
Κι αν κρυώσω;
Θα πάρω τ’ άστρα για κουβέρτα…

Ασέληνος

Το φεγγαράκι το λαμπρό στα κόκκινα ξεψυχάει…
Μοιάζει μ’ ένα τάσι που απ’ την πολλή του κάψα,
λιώνει μέσα στην ίδια του τη φλόγα…
Είναι καρφιτσωμένο σε μια υποφωτισμένη συννεφένια αψίδα,
μια αυτοσχέδια ουράνια προθήκη…
Η παντοτινή του μοίρα
στο γεννοβόλημα της μέρας
είναι να σβήνει κάπου στο χάσιμο της θάλασσας
στο τέλος ενός διαδρόμου
που φτιάχνει πάνω σε νερά γαληνεμένα
για να μη χάνει ποτέ το δρόμο…